ΤΟ ΤΑΞΙΜΙ

 Για να παίξεις ένα καλό ταξίμι στο μπουζούκι, πρέπει να έχεις καλή τεχνική και να βρίσκεσαι σε χώρο, όπου δεν απαγορεύεται ο οργανοπαίκτης -για λόγους οικονομίας χρόνου- να παίξει τα ταξίμια του. Πάνω απ' όλα, όμως, ένα καλό ταξίμι απαιτεί να καταθέσεις την ίδια σου την ψυχή.

Διάβασα το 2011 το βιβλίο του  Ζοζέ Σαραμάγκου το “τελευταίο τετράδιο”, ένα βιβλίο φτιαγμένο με τις καταγεγραμμένες σκέψεις του μεγάλου συγγραφέα - διανοητή, τις οποίες είχε αναρτήσει στο προσωπικό του blog.

Με αφορμή αυτή την ιδέα, παίρνω το θάρρος μέσα από αυτό το χώρο να “παίξω” τα δικά μου ταξίμια.

Σίγουρα από τεχνική δεν είμαι και ο καλύτερος. Ταυτίζω  σε αυτό το σημείο  την τεχνική του μπουζουκιού με την τέχνη του λόγου.

Στο διαδικτυακό αυτό χώρο  θα επιτρέπεται να “παίζονται” τα ταξίμια μου. Ελπίζω, βέβαια, στη συνεχή του ύπαρξη, καθώς υπάρχουν τάσεις -μέσα από νομοθεσίες- για «έλεγχο» του διαδικτύου. Πάντα με τρομάζουν ιδέες για έλεγχο σε κάτι που είναι ελεύθερο. Το επικίνδυνο είναι, ότι η διαφορετικότητα αυτού που ελέγχει, αλλάζει και τις κόκκινες γραμμές που ορίζουν την λέξη ελευθερία.

Ένα είναι βέβαιο με κάθε αφορμή και ερέθισμα, εδώ θα γίνεται κατάθεση ψυχής.

Ένα ταξίμι πρέπει να ξεκινάει όταν υπάρχει “λόγος” να ειπωθεί, πρέπει να είναι αυθεντικό και χωρίς χρονικούς περιορισμούς δηλαδή πότε αρχίζει και πότε τελειώνει. Σημαντικό επίσης είναι να ειπωθεί ότι ο δημιουργός  μέσα από το ταξίμι πρέπει να οδηγείται στην αυτολυτρώση. Κι αυτό, γιατί καταφέρνει να δώσει το στίγμα του, να πει κάτι που βγαίνει από μέσα του.

Τα ταξίμια μπορεί να διαφέρουν το ένα από το άλλο κι ας είναι και από τον ίδιο δημιουργό, κι αυτό γιατί ο δημιουργός μπορεί κάθε φορά να θέλει να πει κάτι καινούργιο.

Τα ταξίμια δεν παίζονται εντελώς αυθαίρετα, αλλά έχουν ως βάση τους “δρόμους”.

Τους "δρόμους" της ζωής μου θα ακολουθώ για τα δικά μου ταξίμια, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω διάθεση να ανακαλύψω και νέα μονοπάτια.

Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινάω αυτή την προσπάθεια, χωρίς να μπορώ να προβλέψω πού μπορεί να καταλήξει το όλο εγχείρημα.

Σίγουρα, οι δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις που επικρατούν στην Ελλάδα και η μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, έχουν σπείρει το σπόρο για λιγότερο απολιτίκ διαλόγους σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και μια ανάπτυξη της διαλεκτικής....

Κάτι που συνηθίζω να λέω με φίλους τον τελευταίο καιρό αστειευόμενος.

"Ένα μόνο πράγμα είναι σίγουρο, ότι η φιλοσοφία θα ανθίσει και σίγουρα τα πράγματα δε θα είναι βαρετά"

Καλό δρόμο, λοιπόν!!!!!!!